مدیرعامل سابق خانه سینما معتقد است دوران صدور پروانه ساخت برای یک فیلم سرآمده و این یکی از قیود زمان و مکانی است که سینما گرفتار آن است. همچنین به این نکته اشاره کرده که تقابل «فرهنگ رسمی» و «فرهنگ غیررسمی» در همه اجزا دارد به ما صدمه میزند اما بزرگترین ضرباتش متوجه سینماست.
به گزارش فیلمنیوز، منوچهر شاهسواری، تهیهکننده سینما و مدیرعامل سابق خانهسینما در میزگرد خبرگزاری مهر درباره آینده سینمای ایران حرفهای مهمی زده است. او گفته: «بدون داشتن یک صنعت تصویر و فیلم قدرتمند در کشور، ما در جهان جدید حاشیهنشین خواهیم بود. اگر این صنعت را داشته باشیم، میتوانیم در متن جهان باشیم.»
به گفته شاهسواری سینمای ایران نیازمند نظریهای برای رهاسازی است و توضیح داده: «ما نیازمند نظریهای برای «رهاسازی» هستیم و نگاهمان به رهاسازی هم نباید از جنس «ولنگاری» باشد. این رهاشدگی با نگاهی شاعرانه میشود رهایی از قید و بندهایی که متعلق به این زمان و مکان است. اجازه بدهیم سینما، روی پای خود کمی راه برود و حتی زمین بخورد. اجازه دهیم پرت شود توی آب، تا خودش شناگری را بیاموزد.»
در ادامه توضیحاتش اشاره کرده: «صراحتاً میگویم، دوران صدور پروانه ساخت برای یک فیلم، بهعنوان «مجوز» سر آمده، این یکی از قیود زمان و مکان است که گرفتار آن هستیم. فیلم از جنس «دیدن» است و اساساً یک امر «خواندنی» نیست. با خواندن یک فیلمنامه، شما میتوانید تشخیص بدهید که خروجی آنچه فیلمی میشود. حتی خوب و بدش را هم نمیتوان تشخیص داد. نمونههای بسیاری از متنهای معمولی در چند ورق داشتهایم که تبدیل به شاهکار شدهاند و برعکس! در شرایط «رهاسازی» هیچ چیز واجد «ارزش» نیست، مگر آنکه قابل دیدن باشد. پیشاپیش هیچ ارزشی وجود ندارد. »
او تاکید کرده که دیگر نمیتوان شرایط را مثل یک مدرسه پیش برد: «ما اما همچنان داریم به همان شیوههای سابق عمل میکنیم. هم دولت کار اضافه میکند و هم صنف کار اضافه میکند. همه داریم کار اضافه میکنیم، آن هم برای چیزی که دوره و زمانهاش تمام شده است! اینجا دیگر یک مدرسه نیست، تبدیل به یک دانشگاه شده است. باید به قواعد و ضوابط آن تن بدهید.»
شاهسواری با اشاره به اینکه سینمای ایران در خیلی از مقاطع به این کشور آبرو و حیثیت داده، گفته: «ما حق نداریم شرایط بازنده بودن این سرزمین را فراهم کنیم. هر کس به دلیل نادانی، قساوت و هر صفت دیگری، این سرزمین را در موقعیت «بازنده» قرار دهد، باید جلویش ایستاد. سینمای ایران در این سالها، نه تنها به این سرزمین صدمه نزده که همواره به این سرزمین، در خیلی از مقاطع، آبرو و حیثیت هم داده؛ این برای سینمای ایران یک ارزش است. اینکه گاهی ما خودمان را محور عالم میدانیم، دورهاش گذشته است.»
این تهیهکننده تاکید کرده که نیازسنجی مهمترین اقدام در این شرایط است: «در همه جای دنیا نسبت به تغییر و تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، نیازسنجی مخاطب بهصورت مستمر باید صورت بگیرد. یکی از چیزهایی که اساساً در کشور ما وجود ندارد هم همین «نیازسنجی» است. ما بهعنوان تولیدکننده فیلم اساساً نمیدانیم چه جنس فیلمی باید تولید کنیم تا مردم به آن نیاز داشته باشند.»
در ادامه گفته: «اگر سوالی درباره نسبت سینماگران با جامعه داریم، جوابش در همین است که بدانیم جامعه به چه محصولی نیاز دارد. اصلاً با نگاه کاملاً اقتصادی هم اگر نگاه کنیم، باید بدانیم برای این بازار، چه محصولی باید آماده کنیم. اما ما نمیدانیم و این حاصل همان فقدانی است که به آن اشاره کردیم.»
شاهسواری درباره مشکلات تقابل فرهنگ رسمی و غیررسمی هم توضیح داده: «اجازه دهید نکتهای را صریح بگویم؛ تقابل «فرهنگ رسمی» و «فرهنگ غیررسمی» در همه اجزا دارد به ما صدمه میزند اما بزرگترین ضرباتش متوجه سینماست. تقابل فرهنگ رسمی و غیررسمی، بسیار جدی است و باید برای آن راهحلی پیدا کنیم. کاهش فاصله فرهنگ رسمی و غیررسمی هم جز از مسیر پژوهش و پیدا کردن یک نظریه، هیچ راهحلی دیگری ندارد.»