میزان استعداد و هوشمندی محسن تنابنده چه در سینما و چه در تلویزیون، برای مخاطبان و منتقدان اثبات شده است؛ هنرمندی که هم می‌تواند نقش‌های کمدی را به خوبی اجرا کند و هم نقش‌های جدی را، او هر بار در فیلمی بازی کرده یا سیمرغ گرفته یا نامزد دریافت جایزه شده است…
محسن تنابنده با اینکه تقریبا ده سال است که به عنوان نویسنده و بازیگر، به شخصیت نقی معمولیِ «پایتخت»( و همچنین دیگر کاراکترهای سریال) جان می‌بخشد و با این پرسوناژ محبوبیت بالایی میان مردم دارد، از آن طرف اما در سینما متمایل به بازی در نقش‌های متفاوت و پیچیده است تا مخاطب نشانه‌ای از تنابنده «پایتخت» را در بازی‌هایش احساس نکند.
کاراکتر او در «فراری» به کارگردانی علیرضا داوودنژاد، مصداقِ بارز تفاوت نقش در کارنامه بازیگری‌اش است؛ تنابنده در این فیلم نقش یک راننده آژانس میانسال را بازی کرده که در عین جدی بودن، اما با استفاده به اندازه و به موقع از شوخی‌های کلامی، کاری می‌کند که مخاطب از فضای فیلم خسته نشود.
او در این فیلم یک بچه جبهه‌ای و راننده با معرفت است که با پیکان مدل پایینش، دختر نوجوانی را بی آنکه با او نسبت و درکی از عقایدش داشته باشد، همراهی و مانند یک پدر برایش دلسوزی می‌کند، تا در نهایت به آرزویش برساند.
تنابنده را در «فراری» از ابتدا تا انتهای فیلم بیشتر ساکن پشت فرمان می‌بینیم. شاید در ظاهر مشخصات نقش او ساده به نظر برسد، اما همین ساکن بودن جزئی از پیچیدگی و دشواری نقش به حساب می‌آید. چون باید بدون هیچ حرکت اضافی در پشت رل، با اتکا به میمیک صورت و دیالوگ، احساسات نهفته نقش را در چهره و رفتارش، خونسرد و درون گرا و زیر پوستی به مخاطب انتقال دهد.
تلاش‌های او برای ادای لهجه قمی، همراه با لحن شیرینی که موقع بده بستان‌هایش با شخصیت گلنار (با بازی ترلان پروانه) دارد، یکی دیگر از نقاط قوت بازی او در «فراری» است. این نقش که در کارنامه بازیگری محسن تنابنده اهمیت و جایگاه مهمی دارد، برای او سومین سیمرغ بلورین‌اش را از سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر به ارمغان آورد.
