کاراکتر فرهاد اصلانی در «من مادر هستم» یکی از نقش‌های مهم و ماندگار او در دهه نود است که تفاوت نه تنها در شیوه بازیگری، بلکه در مختصات نقش نیز آشکار می‌شود.
نادر یک پدر دائم الخمر است و برخلاف شغلش که مدام با قانون و مقررات سر و کار دارد، در زندگی و روابط با اطرافیان، پای بند به هیچ عرف و قاعده‌ای نیست.
اعتیاد او به الکل و بی‌تفاوتی نسبت به اطرافیان در نیمه اول فیلم بیشتر مشهود است، اما لایه‌های پیچیده پرسوناژ، با استارت نیمه دوم نمایان می‌شود.
سکانسی که نادر متوجه خیانت رفیق قدیمی‌اش می‌شود، مرحله مهم بازیگری اصلانی در فیلم فریدون جیرانی است.
او مثل همیشه به راحتی از پس موقعیت‌های دشوار نقش، احساسات پیچیده و در هم ریختگی شخصیت بر می‌آید و مخاطب را با خود همراه می کند.
یکی از لحظات تاثیرگذار بازی اصلانی (علاوه بر سکانس مونولوگ در دادگاه) که در زمان اکران مورد توجه قرار گرفت، سکانس تماشایی بدرقه نادر با دخترش است. لحظه‌ای که آوا مادرش را در آغوش می‌گیرد و وداع می‌کند، اما در زاویه‌ای دیگر، نادر قرار گرفته و مخاطب به بازی او خیره شده؛ همان جایی که پدر از وضعیت دختر تباه شده‌اش با زانو محکم روی زمین می‌افتد، اشک می‌ریزد، دستانش می‌‌لرزد و حسرت زندگی از دست رفته را می‌خورد و در نهایت خودش را مقصر تمام مصیبت‌ها می‌داند.
