خسرو معصومی کارگردان سینمای ایران که معمولا در فیلم‌هایش سراغ سوژه های اجتماعی می‌رود، در مورد فیلم «پر پرواز» که پس از آن مسیر متفاوت‌تری را در سینما انتخاب کرد، به ایلنا می‌گوید: «ابتدا نمی‌خواستم این فیلم را بسازم. یکی از دوستانم که بعدها تهیه‌کننده فیلم شد، فیلمنامه «پر پرواز» را به من داد تا بازنویسی‌اش کنم و بعد از بازنویسی، فیلمنامه را بسیار پسندید و کیانوش عیاری نیز به من توصیه کرد که آن را بسازم و خودش هم در بازنویسی فیلمنامه به من کمک کرد و بعدها آن را تدوین کرد، اما «پر پرواز» سینمایی نبود که من دوست داشته باشم، من دوست دارم فیلم‌هایی بسازم که مشکلات اجتماعی را به صورت واقعی بیان کند…»
اما «پر پرواز» داستانی داشت که شادمهر عقیلی بازیگر این فیلم، پس از اتفاقات مختلف، در نهایت در زندگی واقعی‌اش تجربه کرد و در نهایت از ایران رفت. معصومی در همین رابطه توضیح می‌دهد: «فیلم «پر پرواز» و اتفاقاتی که بعد از آن فیلم برای شادمهر عقیلی افتاد به نوعی بخشی از نوع زندگی خود شادمهر عقیلی بود. شادمهر به من گفته بود چرا باید خوانندگان بسیاری اجازه خواندن داشته باشند اما من نتوانم بخوانم؟ من از او دعوت کردم تا ماجراهای خود را برای من و کیانوش عیاری تعریف کند و ما بر اساس حرف‌های شادمهر عقیلی فیلمنامه را بازنویسی کردیم. اما بعد از آن فیلم، علیرغم آنکه پیشنهاداتی داشتم دوباره فیلمی مانند «پر پرواز» بسازم اما نمی‌خواستم با سینما کاسبی کنم و اینکه گفته می‌شود به دلیل ممانعت وزارت ارشاد من دیگر با شادمهر عقیلی همکاری نکردم، صحت ندارد.»
او در ادامه گفت: «استعداد بازیگری در او وجود داشت. البته اوایل که وارد هنر شد و به خصوص به دنیای بازیگری قدم گذاشت هیچ شناخت و دانشی از سینما نداشت و حتی جلوی دوربین نمی‌دانست چگونه باید راه برود اما به مرور سینما را یاد گرفت ولی در حوزه موسیقی و خوانندگی واقعا هنرمند بود و کاملا موسیقی را می‌شناخت. زمانی که ما در فیلم «پر پرواز» برای سکانس‌هایی نیاز داشتیم تا قطعاتی را به صورت زنده اجرا کند، به خوبی از عهده این کار برمی‌آمد و بدون آنکه از قبل تمرین کرده باشد قطعا موسیقی را با سازهایی همچون پیانو برای ما اجرا کرد.»
