نرگس آبیار مشکل عمده جامعه امروز را شنیده نشدن صدای زنان عنوان کرده و گفته برخورد قهری در این زمینه واکنش به همراه خواهد داشت.
به گزارش فیلم‌نیوز، نرگس آبیار به بهانه اکران فیلم «ابلق» مصاحبه مفصلی با روزنامه اعتماد انجام داده درباره مشکلات زنان در جامعه، بی‌توجهی به خواسته‌های آنها، مشکلات پیش روی زنان در سینما، ارتباط فیلم «ابلق» با جنبش می‌تو و … توضیحاتی داده است.
آبیار در پاسخ به سوالی درباره اینکه به عنوان کارگردانی که خودش حجاب را انتخاب کرده، چه نگاهی به اتفاقات امروز جامعه دارد، گفته: «شما را ارجاع می‌دهم به پیام اخلاقی فیلم «ابلق»؛ پیام فیلم این است که باید قبل از آنکه دیر بشود، حرف‌های همدیگر را بشنویم. کاراکتر علی در ابتدای فیلم این قدرت شنیدن را ندارد؛ حتی می‌بینیم که گوشش مشکل دارد اما وقتی فاجعه رخ می‌دهد تازه متوجه حرف‌های همسرش می‌شود. اما دیگر دیر شده است.»
او توضیح داده: «اگر بخواهیم مشکالت امروز جامعه در مورد زنان را در نظر بگیریم، همین موضوع نشنیدن مهمترین بخش آن است. صداهای اعتراض زیادی در این مورد بلند شده اما متاسفانه گوش شنوایی در این مورد نبوده و نیست. برخورد قهری با این موضوع نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند بلکه واکنش تند جامعه را هم در پی خواهد داشت. باید صدای مردم را شنید.»
او از مشکلات فعالیت زنان در سینما صحبت به میان آورده و توضیح داده که کارگردانی زنان در سینمای ایران کار بسیار سختی است: «مجموعه‌ای از علت‌ها را باید در نظر گرفت. شاید مهمترین این علت‌ها روایت و تصویری است که در فرهنگ ما از زنها وجود داشته که همواره جایگاه زن را در پرده یا بهتر بگوییم پستوی خانه تعریف کرده است.»
آبیار تاکید کرده: «اساسا تمام اساس‌نامه‌های سینمایی و ارتباطات فعالان عرصه سینما با نگاه مردانه شکل گرفته و حضور زنان در این اتمسفر مردانه، کار راحتی نیست.»
آبیار درباره ارتباط میان فیلم «ابلق» با جنبش می‌تو هم گفته: «فیلم «ابلق» سال ۹۸ ساخته شد. یعنی قبل از فراگیر شدن جنبش می‌تو در ایران؛ ولی به خاطر شرایط کرونا اکرانش عقب افتاد. ببینید، شکل‌گیری جنبشی مثل می‌تو واکنشی بود به شرایط زنان در دنیای امروز. این واکنش می‌توانست به شکل‌های مختلفی خودش را بروز دهد و اولین تلاش زنان برای احقاق حقوقشان هم نبوده است؛ اما چون با مختصات و شرایط زندگی امروز هم‌خوانی بیشتری داشت، سریع فراگیر شد؛ اما به این معنی نیست که هر جنبش یا اثری مربوط به زنان را در چارچوب می‌تو قرار بدهیم.»
