نگار جواهریان در سال 1400 سنگ‌تمام گذاشت و با نقش خاتون در سریال تینا پاکروان، حضور کمرنگ سال‌های اخیرش را جبران کرد.
جواهریان در سریال « خاتون» در قامت زنی جسور، آرمان‌طلب و مدافع حقوق مردم به میدان آمده و در دوره تاریخی شهریور 1320 و اشغال ایران توسط متفقین، وجهه‌ی دیگری از بازی‌اش را به نمایش می‌گذارد. جواهریان در قالب «خاتون» حد متعادلی از مبارزه طلبی را در کنار احساسات و عواطف زنانه به کار می‌برد و شخصیتی باورپذیر و قابل درک به تصویر می‌کشد. زنی که گرچه بعد از مرگ پسرش و مواجه شدن با سمت جدید همسرش، دیگر نمی‌تواند سازش کند و مجبور است بگریزد و رویه‌ی دیگری را برای زندگی در پیش بگیرد اما در هیچ بخشی از اعتدال خارج نمی‌شود. درواقع با قرار گرفتن در موقعیت‌هایی سخت و پرچالش، رفتاری از خود نشان می‌دهد که با وجود غافل‌گیری، دور از ذهن نیست و پیش‌تر بذرهایش به نحوی در داستان چیده شده و جزو ویژگی‌های شخصیتی‌اش به حساب می‌آید.
خاتون در این برهه، بعد از اینکه دوستانش را از دست می‌دهد و فقر و تنگ‌دستی مردم را در قحطی که نتیجه‌ی تغییر آرایش سیاسی ایران است می‌بیند، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد. همان‌جاست که آستین بالا می‌زند، می‌جنگد و تا پای جان می‌ایستد. نکته قابل توجه اینجاست که جواهریان در کنار تمام سرسختی‌ها و خشونتی که گهگاه در رفتارش می‌بینیم، در کل مسیر سریال، کماکان با برخی ریزه‌کاری‌ها، ظرافت‌های زنانه خاص شخصیتش را حفظ می‌کند و در رفتارش با پدر، معشوقش رضا فخار، نوزادی که در شکم دارد و از همه مهمتر با بچه‌ها و مردمی که به او نیاز دارند با عشق و عاطفه رفتار می‌کند.
از نگار جواهریان نقش‌های زیادی در سینمای ایران دیده‌ایم. بازی او در فیلم‌های «تنها دوبار زندگی می‌کنیم»، «طلا و مس»، «یه حبه قند»، «اینجا بدون من»، «بی‌خود و بی‌جهت»، «حوض نقاشی» و … هنوز در ذهنمان مانده است اما بدون شک می‌توانیم بگوییم که «خاتون»، هم به لحاظ اهمیت بازنمایی این دوره تاریخی و ساختار مناسب و اجرای دقیق اجزای سریال و هم بازی متفاوت و قابل قبول جواهریان می‌تواند برای همیشه جزو آثار ماندگار کارنامه‌اش ثبت شود.
