بهنام شریفی: اصلی‌ترین ویژگی فیلمهای هومن سیدی در مقام کارگردان، ذات تجربه‌گرای آنهاست. انگار کارگردان بازیگوشی پشت هر صحنه وجود دارد که به کار خود عشق می‌ورزد و دوست دارد با تجربه‌های متفاوت تصویری، تماشاگر ایرانی خسته از فضای فیلمهای آپارتمانی تکراری را بر سر شوق آورد.
طنز، توجه به موقعیت‌های حاد انسانی، تنوع لوکیشن‌ها، استفاده هوشمندانه از جغرافیا برای ایجاد مود شخصی و قرار دادن شخصیتهای غریب در موقعیتهایی پیچیده از جمله ویژگیهای سینمای سیدی هستند.فیلمسازی که تأثیرپذیری‌اش از فیلمسازان پست مدرن را کتمان نمی‌کند و سعی دارد در هر اثر تازه‌اش حرفهای تازه‌ای در عرصه‌ی فرم داشته باشد.
پس از دو فیلم «آفریقا» و «سیزده» که سعی می‌کردند پلی میان سینمای متعارف و بازیگوشی‌های فرمال بزنند، سیدی از «اعترافات ذهن خطرناک من» سعی کرد لحن خود را به رادیکال‌ترین شکل ممکن ارائه کند و ابا و ترسی از برداشتهای دیگران نداشته باشد. آفریقا و سیزده می‌خواستند در میان فضای متعارف سینمای ایران و نگاه ویژه سیدی نسبت به سینما حرکت کنند و به همین دلیل دچار عدم توازن بودند. اما فضای بی‌زمان و مکان «اعترافات ذهن خطرناک من» با قصه‌ای در حال و هوای «ممنتو» و نگاه ویژه‌اش به مقوله اعتیاد در یاد همه ماند.
«خشم و هیاهو» دنیای این فیلمساز نوجو را متعادل کرد و پلی میان دو فیلم اول و فیلم سوم زد. این فیلم داستانی ساده را با فرمی خاص به مخاطب منتقل کرد. کافی است کارگردانی سیدی در سکانسی که تصویرهای قتل رابا دوربین و میزانسن بازسازی می‌کند، به یاد بیاوریم.
«مغزهای کوچک زنگ زده»، «سوته‌دلان« به روز شده‌ای از دل عفونت و تیره‌روزی بود. نگاهی از بیرون به درون جامعه‌ای آشوب‌زده. شکور و شاهین با بازیهای درخشان نوید محمد زاده و فرهاد اصلانی نماینده دو نگاه غالب در جامعه‌ی انسانی پیرامونشان بودند. وقتی در انتها یکی به دیگری تبدیل می‌شود و انتقام می‌گیرد، سهم محیط برجسته می‌شود. موسیقی عالی، لحن نامتعارف اثر، کارگردانی پخته سیدی و تأثیرپذیری درست از فیلمهای این چنینی در سینمای جهان ( برای مثال «شهرخدا») فیلم را به اثری قابل مطالعه در سینمای موسوم به اجتماعی ایرانی تبدیل کرد. سیدی پخته‌ترین اثرش را ساخته بود.
حالا پس از سه سال سریال «قورباغه» با کست و تریلرهای جذابش نوید یک اثر متفاوت دیگر را از هومن سیدی می‌دهد. کارگردانی که برای مخاطب و نگاه زیبایی‌شناسانه‌اش ارزش قائل است و نگاه و لحنی نو را با خودش به دهه ۹۰ سینمای ایران وارد کرد.
.
