بهنام شریفی: محسن کیایی نقشهای کمیک و جدی را به راحتی ایفا می‌کند و یکی از ستاره‌های دهه ۹۰ سینمای ایران است. کیایی از اواخر دهه هشتاد با حضور در آثار برادرش مصطفی کیایی وارد سینمای ایران شد.
او در دو همکاری اول «بعد از ظهر سگی سگی» و «ضد گلوله» حضورش را تثبیت کرد. «در خط ویژه» بازی‌اش دیده شد. در «عصر یخبندان» حضوری قابل قبول داشت و بالاخره در «بارکد» در نقش مکمل فیلم نشان داد که این اعتماد نتیجه خوبی داشته است.
کیایی که تجربه تئاتری داشت می‌خواست از زیر بار این تصور عمومی که فقط می‌تواند در آثار برادرش بازی‌اش را نشان دهد، بیرون برود. «آستیگمات» همان فرصت طلایی بود. دومین فیلم کارگردان خوب سینمای ایران مجیدرضا مصطفوی راجع به مردی بی مسئولیت بود که نمی‌توانست رابطه سالمی با خانواده و پیرامونش برقرار کند.مهران یک بچه با هیکلی تنومند بود که مانند زالوهای زیرزمین خانه‌اش، وابستگی را زندگی می‌کرد. کیایی با درک صحیح نقش، یک بازی برونگرا و توجهش به ظرایف این کاراکتر نشان داد که می‌خواهد در سینمای ایران با قدرت ادامه دهد.
افشین «ماجرای نیمروز: رد خون» فرصت تازه‌ای برای او بود که در میان بازیگران خوب این فیلم خودش را نشان دهد. فواد «مطرب» و بازی در مقابل پرویز پرستویی یک شانس بزرگ بود. بازی شیرین کیایی و حضور راحت و بی غل و غشش در یادها ماند.
اما مهمترین و بهترین بازی کیایی تا به امروز در نقش آرمان سریال «هم‌گناه» رقم خورده است. او که یکی از نویسندگان سریال هم بود، نقش سخت و جذاب آرمان را برای خودش کنار گذاشت. نمودار تغییر این شخصیت از جوانی نابالغ و سر به هوا و شیرین تا مردی جدی و مسئولیت‌پذیر و اهل خانواده که پای عشقش می‌ایستد، نشان می‌دهد این کاراکتر ویژگیهای یگانه‌ای دارد.
کیایی در میان خیل ستاره‌های این سریال، یکی از بهترین بازی‌ها را ارائه داد. در فصل اول با رفتارها و شوخی‌ها و شکل ساده بازی‌اش مردم را جذب خود کرد و در فصل دوم و حضور انواع و اقسام مصائب با ارائه سهم بیشتری از درونگرایی این کاراکتر یک بازی به یاد ماندنی از خود به یادگار گذاشت. دو نفره‌های او با بازیگر بزرگی چون مسعود رایگان ، بازی در مقابل هدیه تهرانی و مواجهه با خیل بازیگران خوب این سریال نشان دهنده توانایی‌های کیایی بود.
بازیگری که انگار خویشاوند صمیمیت و راحتی است و به همین خاطر بازی هایش به دل مردم می‌نشیند.
