رضا صائمی | سینمای عصر جدید و سینما بلوار که به فاصله چند کوچه و خیابان با هم فاصله دارند دو سینمایی هستند که بخش مهمی از خاطره جمعی تهرانی ها را شکل می دهند. چه بسیار فیلم های مهمی که بر پرده این دو سینما به نمایش درآمده و چه صف های طولانی که پای گیشه آن شکل گرفته که همه آنها به غیر از تجربه فیلم دیدن, خود به بخشی از خاطره سینمایی مخاطبان تبدیل شده‌اند، دو سینمایی که حالا خودشان هم به خاطره‌ها پیوستند.
به گزارش فیلم‌نیوز؛ حافظه تصویری ما سرشار از سینماست. سینما چه به مثابه فیلم هایی که دیده ایم و پلان و سکانس ها و دیالوگ هایی که از آنها در خاطره داریم و چه سینما به مثابه مکان سینما. سالن‌های سینمای که همان فیلم‌ها را در دامن آن به تماشا نشسته ایم. از این حیث سینماها به مثابه مکان های اکران و نمایش فیلم تنها یک مکان نیست, یک امکان است. یک امکان ذهنی و حسانی که خاطرات ما را به بهانه های مختلف احضار کرده و تلخ و شیرین های تجربه های زیسته در سالن های سینما را تداعی یا بازتولید می کند.
سینماها البته هم بخشی از خاطره فردی ماست و هم خاطره جمعی. گرچه سویه جمعی بودن آن پررنگ تر است. چنانکه اگر تنها هم به سالن سینما برویم و فیلم ببنیم باز هم یک تماشای جمعی را در کنار دیگران تجربه می کنیم و خاطره ای اجتماعی می سازیم. در این میان برخی سینماها فقط یک موقعیت استراتژیک نیستند بلکه خاصیت نوستالژیک هم دارند. سینماهایی که با حس و حال ما در دوره های مختلف سنی محکم تر گره خورده اند و یک احساس تعلق و گاه حتی تعصب به آنها را در ما به وجود می آورند.
سینمای عصر جدید و سینما بلوار که به فاصله چند کوچه و خیابان با هم فاصله دارند دو سینمایی هستند که بخش مهمی از خاطره جمعی تهرانی ها را شکل می دهند. چه بسیار فیلم های مهمی که بر پرده این دو سینما به نمایش درآمده و چه صف های طولانی که پای گیشه آن شکل گرفته که همه آنها به غیر از تجربه فیلم دیدن, خود به بخشی از خاطره سینمایی مخاطبان تبدیل شده است.
سینما عصر جدید با آن سالن های کوچک و بزرگ خود سینمایی مدرن محسوب می شد که پیش از ظهور پردیس هایی سینمایی, امکان تجربه کردن سالن های مدرن را برای مردم تهران فراهم کرده است. سینمایی که بسیاری در آن به تماشای عاشقانه فیلم های مورد علاقه شان نشسته اند یا عاشق فیلم و فیلمسازی شدند یا حتی خود در آنجا عاشق شدند یا عاشقانه های خود را در آنجا به خاطره تبدیل کردند.
این همه عشق و یک سینما چندان عجیب نیست. برخی سینماها با عشق و عاشقانگی گره خورده اند و حالا تعطیل شدن آن به سوگواری برای همه آنهایی می ماند که در آنجا زندگی کرده اند. تعطیلی این دو سینما فقط تعطیلی دو مکان و دو سالن نیست؛ پایان دادن به یک نوستالژی سینمایی است. پاک کردن بخشی از خاطرات شهری تهران. حیف!
