بیست سال بیشتر است که حامد بهداد را به عنوان بازیگر مطرح سینما می‌شناسیم. اولین بار سال 1379 با «آخر بازی» همایون اسعدیان به میدان آمد و همان ابتدا نامش در فهرست نامزدهای سیمرغ نقش اول مرد ثبت شد.
بهداد دو سال بعد با فیلم «بوتیک» حمید نعمت‌الله به شهرت رسید و بعد از آن با فیلم‌های «روز سوم»، «کافه ستاره»، «سعادت آباد»، «جرم»، «آرایش غلیظ»، «سد معبر» و… باز هم در مرکز توجه‌ها قرار گرفت. مسیر بازیگری حامد بهداد، بخصوص در دهه نود اوج و فرود زیادی داشت اما بالاخره با بازی در «قصرشیرین» در سال 1398 توانست بار دیگر به نقطه اوج برگردد و یکی از بهترین‌های کارنامه‌اش را رقم بزند. بهداد گرچه در سریال «دل» منوچهر هادی و ایفای نقش یک پسر جوان با انتقادهای زیادی همراه شد اما سال گذشته با نقش امیر شایگان در «می‌خواهم زنده بمانم» شهرام شاه‌حسینی، بار دیگر خودش را احیا کرد و در مرکز توجه‌ها قرار گرفت.
بهداد در «می‌خواهم زنده بمانم» در قالب یک پدرخوانده به میدان آمد. مردی با پوششی مذهبی و به ظاهر مهربان و دلسوز اما در واقعیت، شخصیتی ترسناک و پرقدرت. شخصیتی بانفوذ که پول می‌گرفت تا حکم قضایی افراد را برگرداند و حتی قدرت داشت فردی را از بالای دار پایین بیاورد. او اجازه نه گفتن به کسی نمی‌داد و با یک اشاره می‌توانست هرکس را بخواهد حذف کند. جذابیت بازی حامد بهداد در نقش امیر شایگان، از این جهت بود که تا پایان مرموز بودنش را حفظ می‌کرد و با وجود نمایش غلیظ احساسات و عواطف، مخاطب را در شناخت این شخصیت معلق باقی می‌گذاشت. بهداد با حرکات بدن و تنظیم لحن دیالوگ‌ها و نگاه‌های بخصوصش موفق شد این احساسات مرموز و دوگانه را به نمایش بگذارد و مخاطبان را با این سوال روبه‌رو کند که شایگان واقعا کیست و چه حسی دارد؟ آیا تمام رفتارش از روی تظاهر است و صرفا به خاطر جایگاه قدرتمندی که دارد هما حقی را تصاحب کرده یا واقعا عاشقش شده و راه دیگری جز اعمال زور برای رسیدن به معشوق نمی‌داند. بهداد این اواخر در «پیرپسر» اکتای براهنی با لیلا حاتمی هم‌بازی شده؛ فیلمی که اگر به جشنواره فجر می‌رسید احتمالا با موفقیت زیادی همراه بود.
