این شماره از سری ستون های «جامپ کات» به بازی نگار جواهریان در «حوض نقاشی» می پردازد. بازیگری که آن زمان توانسته بود روزهای خوبی را با «اینجا بدون من» پست سر بگذارد با فیلم مازیار میری به سی و یکمین جشنواره فیلم فجر آمد.
بازی در نقش مادری معلول که از نتیجه ازدواج با شوهر کم توان ذهنی اش صاحب فرزندی شده که دوران بلوغش را پشت سر می گذرد و به خیره سری روی آورده است.
جواهریان که سال 88 برای «طلا و مس» سیمرغ بلورین جشنواره فجر را دریافت کرده بود، در جشنواره 91 توانست نظر بسیاری از منتفدان را جلب کند.
او برای بازی در این فیلم نامزد دریافت سیمرغ بلورین از جشنواره فجر شد و با «حوض نقاشی» سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه مردم را دریافت کرد.
شاید یکی از سختی های بازی در نقش معمولان این باشد که اگر اکت های زیاد و حرکت های خارج از فرم صورت نتواند آن تاثیر را روی مخاطب بگذارد اما جواهریان با حفظ این تعادل توانست احساسات بسیاری از تماشاگران را برانگیخته کند.
در کارنامه کاری جواهریان این فیلم نقش بسیار تاثیر گذاری دارد و به همین دلیل می توان از «حوض نقاشی» به عنوان فیلمی مهم برای این بازیگر یاد کرد.
نقش مادری که برای درآمدن خرج زندگی با وجود معلولیت کار های سنگین انجام می دهد و به امور شوهر و فرزندش هم می پردازد را جواهریان به خوبی توانست از پس آن برآید در اکران عمومی هم فیلمش با استقبال مخاطبان روبرو شد.
