فرنوش ارس خانی: همزمان با شروع دهه هفتاد و ظهور بازیگران جوان و آینده‌دار به سینمای ایران، پسری زیبا و با استعداد به دنیای بازیگری وارد شد که برخلاف ویژگی‌‌های ظاهری و مهارتش در بازیگری و قابلیت ستاره شدن، اما علاقه‌ای به همزیستی با شهرت نداشت.
پارسا پیروزفر متولد ۲۲ شهریور ۱۳۵۱ در تهران است. بازیگری که سالهاست او را به عنوان بی‌حاشیه‌ترین هنرمند ایرانی، یک چهره محجوب و بازیگری پرقدرت در سینما و تئاتر می‌شناسیم.
سه دهه است خبرنگاران سینمایی تلاش می‌کنند تا اعتماد او را برای انجام مصاحبه مطبوعاتی بدست آورند، اما پارسا که چند باری هم تا پای میز گفت‌وگو رفته، در نهایت راضی به انتشار مصاحبه‌اش نشده است.
او به جای توجه به حاشیه‌ها و سیاست و اظهار عقیده درباره مسائل مختلف، ترجیح می‌دهد فقط روی فعالیت‌های خود و حرفه‌اش متمرکز باشد و زمانیکه سر فیلمبرداری یا تئاتر نیست، بیشتر وقتش را صرف مطالعه، ترجمه و نقاشی می‌کند.
پارسا پیروزفر در طول سال‌های فعالیت خود سعی کرده از افتادن در دام القاب و صفاتی که معمولا به ستاره‌ها می‌دهند پرهیز کند. او در هیچ دوره‌ای نه تمایل به ستاره شدن داشته و نه نیازی به دیده شدن.
شاید برای همین هم هست که با وجود رفت و آمدهای بازیگران پرشمار به سینما، همچنان جایگاه و اعتبار خود را حفظ کرده و حتی به الگوی بازیگران پس از خود نیز تبدیل شده است.
از قدرت او در بازیگری صحبت به میان آوردیم اما کمتر کسی است که با تماشای هنرنمایی پیروزفر روی صحنه تئاتر، متوجه توانایی‌های منحصر به فرد (علاوه بر بازیگری در سینما) و میزان خلاقیت و هوش بالای او از نزدیک نشده باشد.
پارسا پیروزفر در نمایش«ماتریوشکا» علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، به تنهایی و همزمان ایفاگر بالغ بر ۲۰ نقش متفاوت در هشت اپیزود بود و همین توانایی موجب استقبال مخاطبان در داخل و خارج از کشور و فروش بالای این نمایش در گیشه تئاتر و کسب جایزه بهترین بازیگر مرد در بخش بین الملل تئاتر فجر شد.
او حالا پس از ۷ سال از اکران آخرین فیلمش، با «بی حسی موضعی» به سینماها بازگشته است. پیروزفر سال ۹۸ به نسبت سال‌های قبل، در سینما پرکارتر ظاهر شد و در سه فیلم «مجبوریم»، «مست عشق» و «تی تی» ایفای نقش کرد. او در «مست عشق» نقش مولانا یکی از شخصیت‌های مهم ادبی و تاریخی را ایفا کرد.
