نشست خبری فیلم «بیست و سه نفر» با حضور مهدی جعفری (کارگردان)، مجتبی فراورده (تهیه‌کننده) و چند تن از ۲۳ نفری که در جنگ اسیر شدند و برخی دیگر از عوامل این فیلم با اجرای منصور ضابطیان در سومین سانس از هفتمین روز سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر با حضور اهالی رسانه برگزار شد.
مجتبی فراورده (تهیه‌کننده) در این نشست درباره حقوق مالکیت این فیلم که چندی پیش علیرضا رئیسیان درباره آن ادعایی را مطرح کرده بود، گفت: حقوق مادی این فیلم متعلق به تلویزیون بوده چراکه در تلویزیون ساخته شده ولی مالکیت معنوی مستند را برای آقای رئیسیان محفوظ می‌دانیم و از وی تشکر هم کرده‌ایم. وی چند باری از ما شکایت کردند ولی رأی به نفع ما صادر شد و مالکیت مادی را متعلق به وی نشناختند.
وی همچنین بیان کرد: «بیست و سه نفر» مقداری از فضای جنگ آشنازدایی کرده و چیزهایی که کمتر دیده شده را نشان می‌دهد. ما به سیرت این فیلم کار داریم، نه صورت آن. می‌خواستیم یک روح دینی در فیلم ارائه دهیم و برای این هدف تمام تلاش خود را کردیم.
فراورده درباره زمان اکران این فیلم اظهار داشت: امیدوارم فیلم عید فطر و با تعطیلات اکران شود که مخاطبان اصلی خود که بیشتر نوجوانان هستند بتوانند آن را ببینند.
مهدی جعفری (کارگردان) نیز در این نشست درباره دلیل ساخت این فیلم گفت: بیش از ۱۰ سال پیش مستندی برای این ۲۳ نفر ساختم و از همان موقع رفاقتی بین ما شکل گرفت. از دو سال بعد از مستند به این فکر کردم که یک اثر سینمایی از داستان آنها اقتباس کنم.
وی افزود: تلاش و دغدغه خودم بود که بعد از ۱۰ سال رفاقت تاجایی‌که می‌توانم به قصه ۲۳ نفر پایبند بمانم. بر همین اساس یکی از نگرانی‌‌هایم انتخاب بازیگران نوجوانی بود که بتوانند واقعی بازی کنند. طبق پروسه‌ای که داشتیم یک‌ماه و نیم انتخاب بازیگران نوجوان و یک‌ماه هم پروسه تمرین آنها طول کشید.
این کارگردان در ادامه بیان کرد: تمام تلاش خود را کردیم که فیلم شعاری نسازیم. همچنین باید بگویم خیلی سخت بود که بخواهیم از اسامی اصلی ۲۳ نفر استفاده کنیم چون ممکن بود مشکلاتی برای ما به وجود بیاید و به‌همین دلیل از ۲۳ نفر اجازه گرفتم که بزرگواری کردند و پذیرفتند از اسم اصلی آنها در فیلم استفاده نشود.
وی ادامه داد: جنگ بهانه‌ای بود که ما قصه این ۲۳ نفر را تعریف کنیم و نشان دادن بیش از حد جنگ موضوع ما نبود. این‌قدر جهان این داستان بزرگ است که من از نیاوردن برخی از آنها حسرت می‌خورم و شاید سریال مدیوم بهتری برای روایت داستان کامل بود.
جعفری در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: اگر قرار است این فیلم به کسی تلنگری وارد کند به همه ماست. امیدوارم روح این اثر درست درک شود که در این‌صورت هیچ توضیحی برای آن نیاز نیست. به اعتقاد بنده این فیلم اگر در خارج هم اکران شود می‌تواند جوان‌های آنها را قلقلک دهد.
وی در پایان درباره لوکیشن ساخت این فیلم هم گفت: متاسفانه نتوانستیم فیلم را در عراق بسازیم چون چهره عراق تغییر کرده و امنیتی شده بود. علاوه بر این بچه‌ها را نمی‌توانستیم به عراق ببریم چون کسی امنیت ما را تامین نمی‌کرد. به همین دلیل صحنه‌های عراق را در اهواز و آبادان ساختیم.
محسن روزبهانی (جلوه‌های ویژه میدانی) در این نشست درباره یکی از صحنه‌های پر زحمت آن توضیح داد: صحنه ملاقات با صدام سکانس کابوس‌واری برای من بود چراکه من تقریبا ۷- ۸ سال با آن ۲۳ نفر تفاوت سنی داشتم و یکی از کابوس‌هایم در آن زمان صدام بود. در این سکانس قسمت‌هایی سر بازیگران روی بدن مستند اصلی و بالعکس انجام شده و به‌طور کلی صحنه به‌شدت سختی بود.
احمد یوسف‌زاده (مشاور فیلمنامه و یکی از ۲۳ نفر که در جنگ حضور داشته) در بخش پایانی این نشست گفت: به طور دقیق ۳۶ سال پیش جلوی چنین دوربین‌هایی بودیم و چقدر زجر می‌کشیدیم. این فیلم خیلی به واقعیت نزدیک بود و از ساخت آن بسیار ممنونم.
