علی نصیریان استاد ایفای نقش‌های متفاوت است. چنان در دل نقش‌ها فرو می‌رود و آنها را از آن خود می‌کند که حس می‌کنیم در آن لحظه خودش مشغول زیست کردن آن شرایط است. در «هفت بهارنارنج» هم سیمای مردی تنها را می‌بینیم که هنوز به زندگی کنار همسرش امیدوار است و می‌خواهد با تمام وجود، آخرین بقایای یک زندگی عاشقانه را حفظ کند. نصیریان در این فیلم با چالشی میان عقل و احساس روبه‌روست و از سوی دیگر شمایلی از زندگی مردی در آستانه زوال عقل را به تصویر می‌کشد.
به گزارش فیلم‌نیوز، «هفت بهارنارنج» به کارگردانی فرشاد گل‌سفیدی، یکی از آثار اخیر علی نصیریان در سینماست؛ فیلمی که به خاطرش سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد را گرفت. به بهانه شروع اکران آنلاین این فیلم، در آگراندیسمان این هفته بازی این بازیگر محبوب را بررسی می‌کنیم.
ویژگی ظاهری | با پیرمردی تنها در یک خانه روبه‌رو هستیم؛ مردی با موها و ریش‌های سفید که هنوز هم رگه‌هایی از سیاهی در آن دیده می‌شود. او معمولا گردن‌بند طبی به گردن می‌بندد و برای لباس پوشیدن سعی می‌کند به ترکیب رنگ‌ها توجه نشان دهد. انگار آنقدر همسرش روی این مسئله تاکید داشه که برایش درونی شده است.
اهمیت نقش | محور اصلی فیلم «هفت بهارنارنج» روی بازی علی نصیریان بنا شده است؛ یک استاد بازنشسته به نام شمس که رو به زوال ذهن است و روزبه‌روز نام‌ها و چهره‌های بیشتری را از یاد می‌برد. همسرش چهار سال است که زندگی نباتی دارد و استاد اجازه نمی‌دهد دستگاه‌ها را از او باز کنند. انگار تنها عامل اتصال شمس به زندگی، همین زن خوابیده روی تخت است. شمس در خیالاتش هنوز هم همسرش را جوان و سالم می‌بینید، با او معاشرت می‌کند و به‌عمد داروهایش را نمی‌خورد تا بیشتر در وهم و خیال باقی بماند. شمس به‌شدت تنهاست و از ترس اینکه او را مجبور کنند به مرگ همسرش رضایت دهد با دیگران معاشرت نمی‌کند. تنها کسی که با شمس حرف می‌زند پرستار جوانی است که از قضا او هم می‌خواهد ازدواج کند و از آنجا برود. در این موقعیت، شمس در چالشی جدی قرار می‌گیرد. از روی عقل می‌داند که باید به مرگ همسرش رضایت دهد اما احساساتش چنین اجازه‌ای به او نمی‌دهد. او می‌خواهد با تمام وجود ته‌مانده‌های زندگی عشقش را روی زمین نگه دارد. داستان روی همین مرز تعلق و احساسات پیش می‌رود و راوی یک عشق شیرین است.
جنس بازی | یکی از لطیف‌ترین و پراحساس‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر علی نصیریان است. او در این فیلم عاشقانه‌ای به تصویر می‌کشد که دل مخاطبانش را به درد می‌آورد. گاه آواز می‌خواند و از ته دل می‌خندد و نشانه‌های زندگی را به تمامی بروز می‌دهد و گاه با سکوت‌ها و مکث‌ها و بغضی در صدایش، عمق اندوهش را نمایان می‌کند. «هفت بهارنارنج» روی سوژه جدید و بدیعی بنا نشده و جنس بازی نصیریان و توجه کارگردان به جزئیات زندگی شخصیت‌ها و عناصر صحنه است که آن را دیدنی می‌کند. به همین دلیل هم بازی نصیریان اهمیت زیادی دارد. او ما را به زندگی شخصی و احساسی یک پیرمرد تنها دعوت می‌کند و به جای تلاش برای جا افتادن در این نقش، خودش با آرامش خاطر مقابل دوربین زندگی می‌کند.
افتخارات: علی نصیریان برای بازی در این فیلم، برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر شد.
پست های مشابه :
پس از گذشت 12 سال، از سکانس پایانی فیلم فرامرز قریبیان رونمایی شد | سکانس پایانی «گناهکاران» و قتل رامبد جوان توسط فرامرز قریبیان
پیشنهاد آخرهفته فیلم‌نیوز در بخش«کاناپه» | امروز روی کاناپه «مدرسه‌ای که می‌رفتیم» ساخته داریوش مهرجویی را ببنید | تصمیمِ آن چند نفر
وقتی مصلحت اندیشی و نبود جسارت روح رقابت را مسخ می‌کند | پرهای سیمرغ ریخت
نگاهی به نقش آفرینی بازیگران کنسرت نمایش «سی‌صد» که در کاخ سعدآباد در حال اجراست | دلاوران ایران زمین
