عبدالرضا کاهانی این روزها فیلم پر حاشیه «ارادتمند؛ نازنین، بهاره، تینا» را در کنار «آزاد مثل هوا» و «وقت داریم حالا» در صف اکران دارد. همچنین چندی قبل خبر ساخت فیلم جدیدش با نام SAY منتشر شد. او که پس از مواجهه با ناملایمات به جای تن دادن به فیلم‌های به قول خودش خنثی، ترجیح داد در خارج از زادگاهش فیلم بسازد، همواره در این سال‌ها در صدر خبرهای سینمای ایران قرار گرفته است؛ هربار که نشانی از رفع توقیف آثار و یا قصد کارگردانی مجددش دیده می‌شده است. کاهانی فیلمساز شناخته شده از سال ۹۴ موفق به ساخت فیلمی در ایران نشده است.
از «آزاد مثل هوا» که در کانادا و با حضور رضا عطاران ساخته شده، خبر جدیدی منتشر نشده، هرچند این فیلم برای مخاطب خارج از ایران آماده شده، وضعیت «وقت داریم حالا» که در فرانسه جلوی دوربین رفته و «ارادتمند» در سازمان سینمایی دولت یازدهم و دوازدهم نامعلوم است؛ که حالا سعید خانی خبر از تصمیم مشترک و ساخت مجدد فیلم سینمایی با عبدالرضا کاهانی داده است. همکاری جدیدی که پس از یک توقیف و وقفه‌ای پنج ساله می‌تواند جالب توجه باشد.
خانی که در فیلم‌های «بی‌خود و بی جهت» و «استراحت مطلق» به عنوان مجری طرح و سرمایه گذار حضور داشته، همچنان موفق به دریافت پروانه نمایش برای اولین تجربه تهیه کنندگی خود با کاهانی نشده؛ اما خبر از ساخت و بازنویسی یک قصه اجتماعی داده است. باید دید واکنش شورای پروانه ساخت به فیلمنامه جدید کاهانی و درخواست پروانه از سوی سعید خانی چه خواهد بود؟
سازمان سینمایی این روزها در مواجهه با شرایط کرونایی نمره قابل قبولی از لحاظ مدیریت و جلوگیری از ضرر بیشتر سینماگران و سینماداران، نگرفته است. همچنین در ساز و کار جشنواره‌ها و پروانه‌های ساخت و نمایش و لیست بلند بالای توقیف‌ها در کنار سخت‌گیری‌هایی که روزانه به بررسی فیلمنامه‌ها اضافه می‌شود، با بیشترین انتقادها مواجه بوده است. حال به طور کل باید دید در ماه‌های پایانی سکان داری بسیاری از مدیران، تصویر مطلوب‌تری از آن‌ها در ذهن سینماگران نقش می‌بندد یا خیر؟ سینماگرانی که همواره حافظه خوبی داشته‌اند.
تصویری که با رفع برخی محدودیت‌ها برای فیلم‌سازان معتبری چون عبدالرضا کاهانی و رفع توقیف فیلم‌هایی که نام بردن از آن‌ها حالا بخش مهمی از سینمای ایران شده است، می‌تواند بهبود یابد. توقیف‌هایی که قبل از «اردتمند» و البته بدون ارتباط با دولت روحانی بوده‌اند، اما به عنوان مثال می‌تواند امضای یک یادگاری از سوی دولت برای سینمای نا به سامان این روزها باشد.
