وقتی اولین فیلمش در جشنواره فجر به نمایش در آمد، بعضی منتقدان در یادداشت‌های روزانه، «ملبورن» را با حال و هوای «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی مقایسه کردند، با این برداشت که داستان آن راه آثار «فرهادی» را طی می‌کند. البته این اتفاق فقط مختص نیما جاویدی نبود، اوایل دهه نود تقریبا هر فیلمِ قصه گویی درباره «دروغ» و «مهاجرت»، به سرعت با آثار اصغر فرهادی مقایسه می‌شد.
نیما جاویدی اولین حضورش در سینما با نامزدی در دو بخش بهترین فیلم و کارگردانی همراه بود. او در عرصه بین المللی بیش از ایران مورد توجه قرار گرفت و جوایز جهانی و معتبر زیادی برای اولین فیلمش کسب کرد.
پنج سال از ساخت «ملبورن» گذشت تا نیما جاویدی دومین فیلمش را جلوی دوربین برد. او که در اولین فیلمش، علاقه‌مندی خود را به ژانر معمایی نشان داده بود، از همان زمان که اسم فیلم دومش رسانه‌ای شد، قابل پیش بینی بود که با یک فیلم متفاوت و پیچیده طرف هستیم.
.
دومین فیلم نیما جاویدی، نه کسی را به یاد فیلم دیگری می‌انداخت و نه درک فضای معمایی‌‌اش آنقدر سنگین و دشوار بود که فقط تماشاگران خاص با آن ارتباط برقرار کنند. «سرخ پوست» به تهیه کنندگی مجید مطلبی با یک فیلمنامه مهندسی شده و استفاده هوشمندانه از دو ستاره فیلم، در جدول ارزش گذاری منتقدان جزو انتخاب‌های اول قرار گرفت. شاید هیچ چیز به اندازه تایید منتقدان و کسب جایزه از آنها برای یک فیلمساز ارزشمند نباشد حتی اگر در بخش‌های مهم جشنواره نادیده گرفته شود.
همانطور که انتظار می‌رفت «سرخ پوست» در اکران عمومی هم با اقبال مواجه شد و در رتبه ششم پرفروش‌ترین‌های سال قرار گرفت. اما نیما جاویدی سال ۹۸ را تنها با درخشش «سرخ پوست» به پایان نرساند. این فقط نیمه اول بازی بود.
همزمان که «سرخ پوست» در حال اکران بود، از گوشه و کنار خبرهایی رسید که مجید مجیدی قرار است در تازه ترین اثر خود با یکی از کارگردان‌های جوان سینما به عنوان فیلمنامه نویس همکاری کند. شنیدن نام نیما جاویدی به عنوان نویسنده «خورشید» در کنار مجید مجیدی، دو کفه ترازو را سنگین کرده بود. هر دو به مصاف خلق یک اثر مهم و ماندگار دیگر می‌رفتند. «خورشید» در آخرین روز از جشنواره برای اهالی رسانه به نمایش در آمد و در اختتامیه به عنوان بهترین فیلم انتخاب شد و نیما جاویدی به همراه مجید مجیدی هر دو برای این فیلم جایزه مشترک فیلمنامه نویسی کسب کردند.
