آیدا پناهنده بهترین فیلم کارنامه اش را ساخته است. او که همیشه زنان و دختران را قهرمان داستان کارهایش قرار داده، مهمترین تقطه قوتش در تی تی این است که این بار نیز قهرمان زنش کاملا ملموس و باورپذیر خلق و اجرا شده است.
«تی تی» از بحرانی حرف می زند که‌قابل تعمیم است. با شخصیت هایی که کنش ها و واکنش های آنها کاملا طبیعی و منطقی است . شخصیت هایی که فردیت قوام یافته ای دارند و رفتارشان همدلی مخاطب را بر می انگیزد.
اما برگ برنده اصلی فیلم بازیگران آن هستند. به خصوص الناز شاکردوست که به راحتی می تواند کاندید سیمرغ شود.به خصوص اینکه زنی شمالی از طبقه ضعیف را بازی می کند و در بیان مندی و لحن ،گویش گیلکی را به درستی در آورده است. در واقع شاکردوست این خوش شانسی را خواهد داشت که در دو فیلم مهم در جشنواره، نقش محوری دارد و درهر دو، اثرگذار ظاهر شده و می تواند دومین سیمرغش را بگیرد. پارسا پیروزفر بعد از مدت ها با پرسونایی خاص و متفاوت در این فیلم حضور دارد و هوتن شکیا که ضلع سوم مثلث بازیگران فیلم است و متمایز از فیلم های قبلی اش بازی کرده است.
در کل پناهنده، قواعد روایتی سرگرم کننده و البته تاویل پذیر و تفکر برانگیز را به خوبی رعایت کرده،به خصوص با قاب بندی هایی که به موقعیت ها رنگ و لعاب خاصی می بخشند و پایان بندی که در خدمت فراز و فرود داستان است.
.
پناهنده در داستان فیلمش از یک معضل اجتماعی بزرگ اما همیشه سرپوش گذاشته شده،حرف می زند که نشان از جسارت او دارد. اینکه از دختری دفاع می کند که بی گناه است در حالیکه همه جور برچسبی به او می زنند . در واقع نگاه انسانی کارگردان به راحتی می تواند مدیوم سینما را به عنوان مدیومی که رسالت فرهنگ سازی دارد، بیش از پیش تثبیت کند.
اینکه اختلاف طبقات اجتماعی و حذف طبقه متوسط در فیلم کاملا مشهود است و نشان می دهد کارگردان روح زمانه خودش را به خوبی می شناسد و در آن زیست می کند بر خلاف برخی از همکارانش که اصلا انگار در ایران نیستند و اتمسفر جامعه ایرانی را حس نکرده اند.
نکته آخر اینکه پناهنده از همان فیلم های کوتاهش استعدادش را نشان داد و پله پله مراحل پیشرفت را طی کرد و از جوایز ایران و جهانی و به خصوص حضور در جشنواره کن حکایت سینماگری است که افقی وسیع برای خودش انتخاب کرده است و به احتمال زیاد، در مراسم اختتامیه به فیلمش توجه می شود.
