پاییز سال ۹۸، رسول صدر عاملی در گفتگویی از ساخت فیلم «شنای پروانه» توسط یک کارگردان جوان صحبت به میان آورد. فیلمی که در سکوت کامل خبری جلوی دوربین رفت و در زمان تولید حتی یک عکس هم از آن منتشر نشد.
نام آن فیلمساز جوان، محمد کارت بود. کسانی که قبلاً اسم این فیلمساز را شنیده بودند از او به عنوان یکی از مستندسازان برجسته سینما یاد می‌کردند.
بخش مهمی از اعتبار فیلمسازی او به موفقیت‌های پشت سر هم فیلم‌های مستند و کوتاهش بر می گشت.
شاید پیش بینی نسبت به آینده این فیلمساز در سینما با اتکا به موفقیت‌های گذشته، کار آسانی به نظر می‌رسید اما رقابت با کارگردان‌های صاحب نامی مثل مسعود کیمیایی، ابراهیم حاتمی کیا و مجید مجیدی، آن هم در ماراتنی به اسم فجر، می‌توانست برای هر فیلمساز فیلم اولی، آزمونی بسیار سخت و دشوار باشد.
با تشویق‌های پیاپی حاضران در سینماهای مردمی و تحسین منتقدان در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، تا حدودی پیش بینی‌ها در مورد اولین فیلم بلند محمد کارت درست از آب در آمد. یک فیلمساز موفق دهه شصتی دیگر با اندیشه‌هایی جدید به سینما آمده بود.
محمد کارت که پیش تر با فیلم‌های مستند و کوتاه خود، انواع و اقسام جوایز را از جشنواره‌های داخلی و خارجی به دست آورده بود، اولین فیلم بلندش در ۱۲ بخش پیشتاز در نامزدی سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر شد. کارت ثابت کرد تمایلى به پیمودنِ مسیرهاى ساده را ندارد. بیانِ تصویرِ مستقل، پویایى در ریتم و روایتِ فیلم و هدایتِ هوشمندانه ى بازیگران با توجه به جزئیات و ظرافتِ شخصیت هاى اصلى و فرعى فیلم نشان از ظهورِ یک جریان تازه در سینماى ایران دارد.
او در مرحله نخست فیلمسازی در سینما، قدم به سمت موفقیت های مهمی برداشت. «شنای پروانه» پنج جایزه از جشنواره فجر شکار کرد و به عنوان بهترین فیلم از نگاه تماشاگران انتخاب شد.
این فیلم قرار بود نوروز امسال اکران شود که به دلیل شرایط کرونا و تعطیلی سینماها، اکران آن مثل دیگر فیلم‌های نوروزی به تعویق افتاد. فیلمی که پیش بینی می شود با بهتر شدن شرایط و آغاز اکرانش از پرفروش ترین فیلم های سال ۹۹ باشد.
