فرنوش ارس خانی: اواخر دهه هفتاد، زمانیکه سینمای ایران در تحلیلِ جایگاه و اهمیت نقش زن با اما و اگرها و محدودیت‌هایی مواجه بود، ظهور هدیه تهرانی بازیگری با کاریزمای ذاتی، توانست تاثیر زنان کنش‌مند را، در سینمای ایران دوباره یادآوری کند.
تفاوت، مهم ترین خاصیت تاثیرپذیری از او بود. تهرانی در سینما به یک نماد تبدیل شده بود، نمادی از یک زن مقتدر و مستقل طبقه متوسط جامعه، که جسارت و بی پروایی اش بیشتر از همه بر دل مخاطب می‌نشست. از نحوه لباس پوشیدن و مدل راه رفتن تا نگاه و لحنش، شمایل تازه و باورپذیر از زن در سینمای ایران بود.
هدیه تهرانی از سال ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۸، دو دهه پر فروغ را پشت سر گذاشت. دهه نود کم و بیش در سینمای ایران فعالیت داشت و شاید بعضی فیلم‌ها و نقش‌هایش آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفتند.
او پس از هشت سال، بار دیگر به شبکه نمایش خانگی آمد؛ این بار با یک نقش متفاوت و ویژه در سریال «هم گناه»که بازگشت باشکوه سوپر استار به عرصه بازیگری را به ارمغان آورد.
اما با همه این‌ها، خیلی‌ها هنوز اعتقاد داشتند سینمای ایران یک شاه نقش به هدیه تهرانی بدهکار است تا درخشش دوباره‌ای برای این ستاره در سینما و نه فقط شبکه نمایش خانگی رقم بخورد.
تهرانی مدتی بعد از پایان سریال «هم گناه» در بهار امسال، در فیلم پرستاره «بی همه چیز» ساخته محسن قرایی حضور پیدا کرد. تا قبل از جشنواره فجر، نه تصویری از او در این فیلم منتشر شد و نه اطلاعاتی از جزئیات نقشش؛ این اتفاق میزان کنجکاوی‌ها را در میان طرفداران ستاره بیشتر می‌کرد.
مواجه مخاطب با هدیه تهرانی در «بی همه چیز» به بزرگ ترین غافلگیری جشنواره تبدیل شد. کاملا خردمندانه، جسارت و بی پروایی ستاره در یک نقش استثنایی در هم تنیده شده بود، اما نتیجه نادیده گرفته شد، آن هم از سوی داوران بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور! این میزان نادیده گرفته شدن به اندازه ای حیرت آور بود که به شوک بزرگ و مهم ترین چالش جشنواره فجر تبدیل شد.
