یکی از متفاوتترین فیلمهای اکران نوروز، «پرویزخان» به کارگردانی علی ثقفی است؛ فیلمی که شاید در زمره آثار ورزشی قرار بگیرد و در وهله اول برای مخاطبان فوتبالی جالب به نظر برسد اما با تماشای آن متوجه میشویم که اتفاقا جذابیتش برای مخاطبان غیرفوتبالی که نه پرویز دهداری را میشناسند و نه از ماجراهای سال 1365 و استعفای 14 بازیکن فوتبال تیم ملی به خاطر اختلاف با این مربی اخلاقگرا خبر دارند، بیشتر است. وقتی بدون هیچ پیشزمینهای سراغ تماشای فیلم میرویم، میتوانیم هر لحظه از اتفاقهای آن شگفتزده شویم، همپای شخصیت اصلی داستان، تا مرز سرخوردگی و شکست پیش برویم و نهایتا در لحظات سرنوشتساز با نفسهای حبسشده، نتیجه را دنبال کنیم. یکی از ویژگیهای مهم «پرویز خان» به شیوه دراماتیزه کردن یک ماجرای واقعی برمیگردد و میتواند غیرفوتبالیترین مخاطب را هم با خودش همراه کند.
به گزارش فیلمنیوز، فیلم پرویز خان برشی از ماجراهای سال ۱۳۶۵ را روایت میکند. بعد از پایان بازیهای آسیایی در سال 1986 و حذف تیم ملی فوتبال ایران، ۱۴ بازیکن تیم ملی به علت اختلاف سلیقه با پرویز دهداری، سرمربی وقت فوتبال، استعفا میدهند و این مسئله بازتاب بسیار زیادی در مطبوعات و جامعه فوتبالی دارد. فشار روی دهداری برای استعفا به دلایل امنیتی و نظامی زیاد است اما بههرحال باقی میماند و تصمیم میگیرد با جوانان تازهکار و گمنام تیمی تشکیل دهد و در اسفند 1365 مقابل تیم قدرتمند کویت بایستد.

جذابیت ماجرا | آنهایی که ماجرای سال 1365 را میدانند منتظر اثری هستند که کاملا منطبق با واقعیت باشد و از این جهت بسیار موشکافانه به مصاف آن میروند. به همین دلیل هم احتمال دارد به بخشهایی که کارگردان به منظور دراماتیزه کردن بیشتر اثر بعضی جزئیات را تغییر داده، نقدهایی وارد بدانند اما برای مخاطبانی که صرفا علاقهمند به تماشای یک فیلم هستند و بدون هیچ پیشزمینهای به تماشای آن مینشینند، فیلمی پرکشش به نظر میرسد. خود ماجرایی که در واقعیت رخ داده به اندازه کافی پتانسیل این را دارد که بتواند مخاطبان را با خودش همراه کند و در این فیلمنامه هم ریتم و توالی کشمکشها، اوج و فرودها و التهاب و نهایتا شادی بخش پایانی بهخوبی رعایت شده است. در هیچ نقطهای از فیلم مخاطب خسته نمیشود. همهچیز طور کنار هم چیده شده که ارتباط مخاطب تا پایان با فیلم حفظ میشود.

سعید پور صمیمی | یکی از مهمترین دلایل جذابیت فیلم، بدون شک انتخاب و بازی سعید پورصمیمی است؛ بازیگری که سالیان سال است مدام در آثار مختلف میدرخشد و تا به حال بارها برنده جوایز مختلف شده است اینبار هم در جایگاه یک مربی، بسیار ملموس و باورپذیر داستان را پیش میبرد. پورصمیمی در فیلم «پرویز خان» شمایی از تلاش و سرسختی و اقتدار پرویز دهداری را به نمایش میگذارد. او جدای از بحث شباهت، بهخوبی توانسته است رفتار و حرکات یک مربی با اخلاق را از شیوه راه رفتن و نشستن گرفته تا حرکات صورت و … بازنمایی کند و جدیت و سرسختی در عین مهربانی او را به تصویر بکشد. علاوه بر اینها احساسات یک مربی تنها را هم بهدرستی منتقل کرده و شوخطبعی ذاتی خودش را هم در جاهایی به نقش وارد کرده است. روابط دهداری با بازیکنان، دختر و همسرش، خیلی بیشتر باعث نزدیکی مخاطب به او میشود.

پایان پرهیجان | داستان فیلم از جایی شروع میشود که پرویز دهداری به دلیل استعفای بازیکنان مجبور است تکوتنها مقابل اعتراضها بایستد. او باید پاسخ همه را بدهد و برای حل مشکل دست به هرکاری بزند. یا از موضعش پایین بیاید و بازیکنان قبلی را به تیم برگرداند یا در مدت زمان کوتاه باقی مانده، به فکر جمع کردن تیم جدید باشد. تلاشهای دهداری برای حل مشکلات و جمع کردن یک تیم جوان و جلب اعتماد بالادستیها او را در مسیری سخت و پرچالش قرار میدهد. نکته مهم اینکه در طول فیلم، شخصیت دهداری با بازی پورصمیمی به قدری محبوب و دوستداشتنی به نظر میرسد که مخاطبان هر لحظه بیشتر با او همراه میشوند و نهایتا وقتی در پایان فیلم به همراه تیمش وارد زمین میشود، نفس همه از هیجان و اضطراب بند میآید. جذابیت یکسوم پایان فیلم بهخصوص برای آنهایی که هیچ اطلاعی درباره نتیجه بازی ندارند، مثل تماشای یک بازی فوتبال زنده مهیج است. تمام زمینهچینیها به نحوی انجام شده که مخاطب میداند تبعات این بازی چه میتواند باشد و این مسئله در کنار هیجان فوتبال، موقعیتی پرتنش و عجیب اما در عینحال پرلذتی ایجاد میکند.
«پرویزخان» به نویسندگی و کارگردانی علی ثقفی و تهیهکنندگی عطا پناهی ساخته شده و سعید پورصمیمی، حمیدرضا پگاه، مریم سعادت، المیرا دهقانی، بهنام تشکر و … در آن بازی دارند. این فیلم 23 اسفند در سینماها اکران شده و حالا پس از گذشت یک ماه، سه میلیارد تومان فروخته است.